Mila en Viktor, ouders van kleine Elena van anderhalf jaar, zaten met de handen in het haar. Al sinds haar geboorte was Elena een huilbaby. Ze kon intens en langdurig huilen, vooral in de avond en nacht. De afgelopen maanden werd het alleen maar moeilijker voor het gezin om de rust te vinden. Mila en Viktor probeerden alles, maar niets leek te werken. Het constante huilen en gebrek aan slaap maakten hen uitgeput en moedeloos.
Toen ze hulp zochten, startten we een traject vanuit het Infant Mental Health (IMH) gedachtegoed, waarbij we over meerdere gesprekken de tijd namen om hen en Elena te ondersteunen. Het doel was om hen een nieuw perspectief te geven, patronen te doorbreken en hen te helpen manieren te vinden om als gezin weer rust te ervaren.
Eerste Gesprekken: Ruimte voor Zorgen en Emoties
In de eerste gesprekken spraken we vooral over hun ervaringen en de gevoelens die het huilgedrag van Elena opriep. Mila en Viktor kregen de ruimte om te delen hoe zwaar ze het hadden. Mila vertelde: “Het voelt alsof ik faal als moeder omdat ik Elena niet kan troosten. Soms weet ik gewoon niet meer wat ik moet doen.” Dit was het moment waarop hun verhaal centraal stond, zonder haast of oordeel.
Door dit open te bespreken, konden ze hun emoties erkennen, wat vaak een eerste stap is naar verandering. Ze realiseerden zich dat deze gevoelens normaal zijn in moeilijke periodes en dat ze er niet alleen voor staan. Langzaam ontstond er een veilige ruimte waarin we verder konden gaan.
Volgende Gesprekken: Patronen Verkennen en Inzicht in Gedrag
In de volgende gesprekken keken we samen naar de dynamiek in het gezin en hoe Mila en Viktor onbewust reageerden op Elena’s huilen. Vanuit het gedachtegoed van Beschermjassen onderzochten we hoe hun eigen opvoeding en achtergrond een rol konden spelen. Viktor gaf bijvoorbeeld aan dat hij opgroeide in een omgeving waar emoties niet snel getoond werden en waar kinderen zich snel aanpasten. Hij voelde zich soms machteloos als Elena bleef huilen en wist niet goed hoe hij zijn gevoelens kon uiten zonder zich zwak te voelen.
Door deze patronen te onderzoeken, kregen Mila en Viktor inzicht in hun reacties en hoe die Elena’s gedrag mogelijk beïnvloedden. We spraken over manieren om open te staan voor emoties, ook als die ongemakkelijk voelen, en hoe zij hun eigen achtergrond als kracht konden inzetten.
Praktische Tools en Ondersteuning
In latere gesprekken richtten we ons op praktische hulpmiddelen. Mila en Viktor leerden technieken om Elena’s huilgedrag op een kalme manier te benaderen. We spraken over rustgevende routines en over het belang van een gedeelde aanpak. We introduceerden ook het idee van circulaire ondersteuning, waarbij Mila en Viktor elkaar afwisselden en ondersteunden op moeilijke momenten, zodat ze allebei af en toe ademruimte kregen.
Op aanraden van ons traject besloten ze ook hun informele netwerk erbij te betrekken. Mila’s zus en hun vrienden boden aan om op bepaalde dagen te helpen, zodat Mila en Viktor even konden bijkomen. Hierdoor kregen ze de ruimte om beter voor zichzelf te zorgen, wat hen in staat stelde om met meer rust en geduld met Elena om te gaan.
Inzichten en Verankering in het Dagelijks Leven
Naarmate de gesprekken vorderden, merkten Mila en Viktor dat hun aanpak en inzichten effect hadden. Ze begonnen te begrijpen wat Elena nodig had en hoe zij haar op een rustgevende manier konden begeleiden. Ze ontdekten ook hoe belangrijk het was om hun eigen emoties serieus te nemen en daar goed mee om te gaan. Mila zei in een van de laatste gesprekken: “Ik weet nu dat het oké is om even afstand te nemen en hulp te vragen. Dat maakt me geen slechte moeder.”
De nieuwe routines en hun toegenomen zelfvertrouwen gaven rust in het gezin. Elena begon te reageren op de kalmte en structuur van haar ouders, en haar huilen nam af. Hoewel ze nog steeds een gevoelige peuter was, waren Mila en Viktor beter toegerust om met deze uitdaging om te gaan. Ze hadden nu praktische vaardigheden om in moeilijke momenten op terug te vallen, en een netwerk dat hen bijstond.
Een Verhaal van Groei en Vertrouwen
Door de gesprekken ontdekten Mila en Viktor niet alleen hoe ze met Elena’s huilgedrag om konden gaan, maar vonden ze ook nieuwe kracht in zichzelf en in hun relatie. Ze voelden zich sterker en wisten dat ze hun netwerk konden inschakelen wanneer dat nodig was. Het traject bood hen niet alleen inzichten en praktische tools, maar ook de mogelijkheid om hun gezinsleven op een manier te hervinden die voor hen beiden goed voelde. Deze gesprekken boden Mila en Viktor een weg naar rust, en ze voelden zich gesterkt om verder te bouwen aan hun band met Elena en elkaar.
